اشعار

چون که در قـبله‌گه راز، شب تار آیی            شـمـع خلـوتـگه مـحـراب به پندار آیی

می‌برد نور سحر، قدر شبانگـاه چراغ            قرص ماه از نظر افتد چو شب تار آیی

باغ، از گرمی خورشید رخت می‌سوزد            اگـر ای لالـۀ تـبــدار بـه گــلــزار آیـی

بندۀ عشق تو در هر دو جهان آزاد است            کی تـوان دید که در بـنـد گـرفـتار آیی

همه از حجرۀ دل اشک به چشمان آرند            گر شوی مـشـتری غـم، سر بازار آیی

شد خرابه خجل از ارزش گنجینۀ خویش            چون تو را دید که با چشم گهربار آیی

سایۀ لطف تو گسترده به اطراف جهان            مصلحت چیست که در سایۀ دیوار آیی

نیست پیوسته، «حسان» طبع تو خلاّق سخن            مـگـر از جـلـوۀ دلـدار به گـفـتـار آیـی

بـایـد مـسـیـر اصلی ایـمـان بخـوانمت            تـفــســیـر آیـه آیـۀ قــرآن بـخـوانـمـت
زیـبـاترین صحـیـفه برای پرسـتـش و            زین الـعـباد خـلـقتِ یـزدان بـخـوانمت

ای تو عجـم ترین عـرب نسل فـاطـمه            الحـق که فخـر کـشور ایران بخوانمت
شرط نزول رحمت ایزد وجود توست            پس حق بده که حضرت باران بخوانمت
وقـت سخـن ز خـطـبۀ غَـرّای شـامِ تو            بـاید به پـا کـنـندۀ طـوفـان بـخـوانـمت
نـام حـسـیـن را تو حـیـات هـمـیـشه‌ای            باید به جسم کرب وبلا جان بخوانمت
بـا یـاد راه کـوفـه و دسـتـان بـسـته‌ات            مضطر به روی ناقۀ عریان بخوانمت
هـجـده سـر بـریـده به نیـزه سـبب شده            در شام و کوفه پاره گـریبان بخوانمت
در مجلس شراب و لب وچوب خیزران            آخـر چگـونه واژۀ مهـمـان بخـوانـمت
از بـعــد دیــدن لـب زخـم گُـل ربــاب            تا وقت مرگ لالـۀ عـطشان بخوانمت

بر نیزه ماه و دست گل افشان باد بود            وقت طلـوع، زمـزمه‌اش انْ یكـاد بود
آنـجــا مــیــان دشــنـــۀ ابـن زیــادهــا            بـر نـیـزه‌هـا فـرود كـبـوتـر زیـاد بود

«بر نـیـزه‌ها طـلـوع سر سـربدارها»            صحرا شگفت در تب صبح معـاد بود
یا رب سحر چه ولوله‌ای در میان باغ            در سوگ كـشتگان شقـایق نژاد بود؟!
چاووش صبح محشر و یك قوم در خروش            یـك پـرده از تـجـلّی زین الـعـبـاد بـود
در هر بهار چشم به شطّ فرات داشت            در بـاغ لالـه، راوی فـصل جهـاد بود
این خطبه‌ها صحیفۀ سرخ قیام اوست
بـر شـامـیـان ادامـۀ مـاه تـمـام اوسـت

می‌خوانم از حوالی شب كوچه‌های شام            چون ابر شرحه‌شرحه غزل‌های ناتمام
بـانـگ درای قــافــلـه‌ای را شـنـیـده‌ام            بین فرود سنگ و هیاهوی خاص و عام
او كیست در میانۀ زنجیر در خروش؟!            چون ذوالفـقار حـیدری آشفـته در نیام
تا خـطبه خواند شهـر سراسر بلند شد            در حـیرت از تجلی سرهای تشـنه‌كام
بر مركـبی بدون عـماری‌ست مـاه من            در خود شكسته می‌شنوم خطبه را مدام
بـیـن درنـگ قــافـلـه شـرح قــیــام را            می‌خـوانـم از صـحـیـفۀ سجّـادی امـام
سـر داد تـا خـروش انـابن القـتـیـل را
خاموش كرد همـهـمه و قال و قیل را

یا ایهاالخطیب! پس از این خموش باش            بر خطبه‌های معجزه یك باره گوش باش
یاایـهـا الخـطـیب! فـرود آ از آن بـلـنـد            كمتر عـبید ملعـبه‌ای دین فـروش باش
اینجا منم خـزائن عـرشی‌ست در كـفم            دور از خزانۀ زر و آن ناز و نوش باش
از سنگ فرش كاخ رها شو درآ به عرش            یعـنی مـریـد سـیـدی آئـیـنه‌پـوش باش
دار الخـلافه دستخـوش بـرق آه ماست            صبح قیامت‌ست پس از این به هوش باش
خورشید در میانۀ زنجیر، خطبه‌خوان            ای شام بی‌ستـاره سراپا خـروش باش
از كــربـــلا ادامــۀ تــوفـان مـی‌آورد
فــوج پـرنـدگـان پــریـشــان مـی‌آورد

در چشم او درخت، كتابی‌ست شعله‌ور            او را به باغ لاله خطابی‌ست شعله‌ور
دلـواپس اسارت گـل‌های هاشـمی‌ست            هر گل از آن بهار، گلابی‌ست شعله‌ور
در مجلس یـزید، نگـاهـش به نـیـزه‌ها            بر خیزران و شطّ شرابی‌ست شعله‌ور
یك كهكشان ستارۀ سرخ ست پیش رو            از چشمشان فرود شهابی‌ست شعله‌ور
با خـیزران به گـونۀ قـرآن كه می‌زند            هر آیه‌اش نزول عـذابی‌ست شعـله‌ور
این كشتگـان تـشنه، شهـیدان كیـستـید؟            باز از گلوی عشق جوابی‌ست شعله‌ور

مـاه مـرا تو هر شـبـه بـر بـام دیـده‌ای
در مــوج خـیـز ظـلـمـت ایـام دیـده‌ای
در پــردۀ حـجـازی اذانـش شـنـیـده‌ای            او را مــیـان جــذبــۀ احــرام دیــده‌ای
او را چه ناشـناس، شـبانگاه تا سـحـر            آهــسـتـه بـیـن كــوچـۀ ایـتــام دیـده‌ای
می‌پـرسم از مدینه تو هر شب امام را            در كـوچه‌های گـمـشده گـمنام دیـده‌ای
او را به چشم خصم جـفا پیـشۀ عجب            آئـــیــنــۀ مــجــسّــم اســـلام دیـــده‌ای
بنویس شرح مصحف سجّاد را كه تو            او را شهـید عـشق، سرانجـام دیـده‌ای

بـگـذار تــا حـدیـث فــرزدق بــیـاورم
از آن شـراب، مـستی مطـلـق بـیاورم
ذی‌الحجه بود همهمه در مسجد الحرام            لبیك حـاجـیـان و هـیاهـوی و ازدحـام
روزی رسید كوكـبه‌ای شوم در حـرم            آمـد مـیـان تـلـبـیـه‌هـا نـاگـهـان هـشـام
یك دم صدا زدنـد هـلا كـوچه وا كـنید            امّا تكـان نخـورد كس آنجا به احـترام
در گیر و دار همهـمه‌ها ناگهان رسید            از راه مـثـل مــاه شـب چــارده امــام
صف‌ها ز هم شكافـته شد پیش پای او            می‌رفت جـانب حـجـر آن گاه‌گـام گـام
پرسید از هشام كسی این شكوه كیست؟            این‌ست اصل كوكـبۀ شاهی این مـقـام
فـریاد زد فرزدق و كم كم قـصیده شد
خـلـعـت بـرای آخـرتـش آفــریـده شـد

از من بپرس كیست كه معشوق عالم‌ست            شعر من از صحیفۀ این باغ شبنم‌ست
او كیست ابن مروه و بطحاست، ابن نور            از اوست اگر كه ركن و مقام‌ست و زمزم‌ست
این سنگریزه‌ها به شهادت سخن كـنند            در دست او كه معجزه‌هایش دمادم‌ست
دار الشفاست چشمش و هنگامه می‌كند            دستش برای هر دل مجروح مرهم‌ست
دارد به روی دسـت سـفـرنـامـۀ قـیـام            او وارث حـسـیـن ذبــیـح مـحـرّم‌سـت
این شعر خسته از نفس افتاد نیمه شب
در غـربت صحـیـفۀ سجّـاد نیـمه شب

در کربلا شد آنچه شد و کس گمان نداشت           هرگز فلک به یاد، چنین داستان نداشت
در کربلا هر آنچه بلا بود، عرضه شد           تیری دگر قضا و قدر در کمان نداشت

از این شراره خرمن عمر ستاره سوخت           بود آسمان به جای ولی کهکشان نداشت
بعد از عروج حجّت رحمان به عرش نی           دیگر زمین سکون و قرار آسمان نداشت
زیـن‌الـعـبـاد بـاز بـه گــیــتـی قـرار داد           ورنه سکون، عوالم کون و مکان نداشت
او شـمـع راه قــافـلـه در شـام تـار بـود           حاجت به نور ماه، دگر کاروان نداشت
با کـوله‌بـار درد در آن دشت پر لهـیب           جز دود آه بر سر خود سایه‌بان نداشت
گـفتند: ماه بود و درخـشید و جلوه کرد           دیدم که مه به گردن خود ریسمان نداشت
گـفـتند: سرو بود و خـرامید و ناز کرد           دیدم که سرو، طاقـت بـند گران نداشت
در انقـلاب سرخ حـسیـنی کسی چو او           نقش حماسه‌ساز «ولی» را بیان نداشت
در گیر و دار معرکۀ کفر و شرک نیز           دوران چو او سوار حقیقت‌نشان نداشت
حق را زیـان ز جـانب باطـل نـمی‌رسد           بیمی گل همیشه بهار از خـزان نداشت
تنها نه شمع از شرر شعله بر فـروخت           «پروانه» هم ز شعلۀ آتش امان نداشتم

سجاد! ای به گـوشِ ملائک، دعای تو‎            شب، خوشه‎چینِ خلوت تو با خدای تو‎

ای چشم آسمان و زمین مانده خیره‎وار‎            بر شور و جذبه‎های تو در سجده‎های تو‎

ای دیــدن قـتـال غــم‌انـگـیـز کــربــلا‎            حُـزنِ هـمیـشه ساخـته از ماجـرای تو‎

یـک روز بـود واقــعـۀ کــربـلا، بـلـی‎            یک عمر وقفه داشت ولی کربلای تو‎

ای وارثِ پیـمـبر و حـیدر که اَخـتران‎            بـر آفـتـاب فـخــر کـنـنـد از ولای تـو‎

محـراب را به وقت مناجـات تو، همه‎            افـتـاده لـرزه‎ها به تن از هـای‎های تو‎

ای یک نیای تو به نَسَب، مفخر عرب‎            وی محور عجم به حَسَب یک نیای تو‎

ای زینت تـمـامی پـرهـیـزیان به زهد‎            وی زیــور تـمـام دعـاهـا، دعــای تـو‎

در مـدح تو، تـرانـۀ تـوحـید سـر دهـد‎            هرچـند نیست زمـزمـۀ من، سزای تو‎

امام مقـتـل و روضه، امام اشك و بكـا            امام سجده و محراب امام ذكر و دعـا

امـام وارث آلالـه‌هـای بـی‌سـر عـشـق            امــام شـبـنـم گـلـواژه‌هـای ســرخ بـلا

امـام واقــعــۀ حــرّه، ای پــنــاه هـمــه            امام غـربت شيعه، امام خـوف و رجا

امـام نـاقـۀ عـريـان، امــام شـام‌سـتـيـز            كه كرد خـطـبۀ شامت يـزيد را رسـوا

چـقدر آيـنۀ ريـسمان و دست علی‌ست            ميان اين غـل و زنجير دست‌های شما

فدای غـيرت چـشمان بسته از شرمت            كه همسر تو ز سيلی فتاد چون زهـرا

امام روضۀ سختِ «زحرمله چه خبر؟«            امــــام گــريــۀ مــشــك دريــدۀ ســقــا

امام پيـرو خـورشيد سرخ نـيـزه‌نـشين            امـام بـوسـه به حـلـق مـقـطّـع‌الاعـضا

تمام عمر ز آب و غذا و طفـل و جوان            گريز روضه زدی ياد ظهـر عـاشورا

هجوم اين همه گرگ و دريدن يوسف            به تير و نيزه و خنجر، به تيغ و سنگ وعصا

امـام نـالـۀ شـب‌هـای بـی‌چـراغ بـقـيـع            كه بی‌صداست چو فـرياد زائران شما

روزها سرمست و شبها راهی‌ام            کیف دارد حال خاطـر خواهی‌ا‌م
در فـرات‌ چـشـم‌هـایش مـاهـی‌ام            لا الـهـی نـه، کـه الاّ الــلــهــی‌ام

من‌ اسـیـرم! جان به این آزادی‌ام
الـلّـه الـلّـه حـضـرت سـجــادی‌ام

از تـبـش حالی به حالی می‌شـوم            پُر از او از خویش خالی می‌شوم
او اگـر خـواهـد ثـمـالی می‌شـوم            دوره گـرد این حـوالـی‌ مـی‌شـوم

هر طرف از عشق صحبت می‌کنم
بـا ابـوحــمـزه قـیـامـت مـی‌کـنـم

اینکه آوردسـت ما را بر سجـود            روی دشمن‌های خود در می‌گشود
نیست هم‌ شأنش در این چرخ کبود            نیست بابا جـان نرو! گـشتم نبود

داده بر این شـاهـزاده دل حـسین
عـشق ما یعـنی عـلی بن الحسین

می‌نـویـسم روی سـاغـرها عـلی            می‌نویـسـم هر طرف هرجا علی
مـی‌نـویـسـم لا فــتــی الا عــلــی            یـا عــلـی یـا عــلـی و یـا عــلـی

یا حسین این سر فدای خاک پات
جـان مـا قـربـان اسـم بـچـه‌هـات

با ستـم بـیـداد کـردن کـار اوست            خسته را امداد کردن کار اوست
قلب ما را شاد کردن کار اوست            هم حـسین آباد کردن کار اوست

آیه‌های قدر و فجر و شفع ماست
زندگی با او سـراسر نفـع ماست

سـنـگـر عـمـه‌سـت دلـدار عـمـو            رفته به زهرای اطهـر مو به مو
غافل! از حج رفتنش راحت مگو            کـعـبـه مـی‌آیـد بـه اسـتـقــبـال او

نیست مثلش در سماوات و زمین
عـابـدین قـربـان زین الـعـابـدیـن

صاحبان غصه را غـمخوار بود            خواهران را دخـتران را یار بود
مـقـتدر هم بود، اگـر بیـمـار بود            بـا سـلاح خـطـبـه‌اش کـرّار بـود

بعد از آنکه خطبه‌هایش را شنـید
دست و پا گم کرد ضایع شد یزید

پیش او اسرار هستی بر ملاست            خاک داده دست ما دیدم طلاست
او هـمـان آئـیـنـه ایـزد نـمـاسـت            او رئـیس روضه‌های کـربلاست

سوخته هی سوخـته هی سوخـته
گـریه کـردن را به مـا آمـوخـتـه

داغ شـام و کـوفـه دارد بر تـنش            مانده جـای سـلـسـله بـر گـردنش
دیـد عـمـه خـورده آتـش دامـنـش            گریه کـرده در غـم او دشـمـنـش

چه غمی بالاتر ازاین، در مسیر

خون جگـر شد آن امام بی نظـیر

به رفتارت نمی‌آید که اهل این زمین باشی           گـمانم شـهـروند آسـمـان چـندمین باشی

برایت فـرش‌های پیش پا افتاده ناچیزند           تو با این منزلت باید که سجاده‌نشین باشی

تو و شب تا سحر گریه، تو و شب تا سحر سجده           بنا شد آن‌چنان باشی، بنا شد این‌چنین باشی

خدا می‌خواست تا دین را به دستان تو بسپارد           به بیماری دچارت کرد تا فردای دین باشی

به لطف آن همه داغی که در کرب‌وبلا دیدی           تمام عـمر باید چشم تر بر آستین باشی

برای من نخی از رشتۀ سجاده‌ات کافی‌ست           سر نخ دستم افتاده که تو حبل المتین باشی

تو و عشق تو و پیشانی سائیده از سجده           فقط شایسته‌ات این است «زین العابدین» باشی

ای به لطفت عالمی مدیون علی‌بن الحسین           ای کرم در بیت تو قانون علی‌بن الحسین
چشم وا کـردی و شد خاتـون ایرانی ما           بر زمین و آسمان خاتون علی‌بن الحسین

ای که باران از غلام تو اطاعات می‌کند           گوشه چشمی کن بر این هامون علی‌بن الحسین

مهربانی‌هات بر مروان ملعون هم رسید           از تو حتی دشمنت ممنون علی‌بن الحسین
گریه‌هایم را دوچـندان کن برای کـربلا           ای عـلیِ جمع بکّـائون عـلی‌بن الحسین

دوست دارم مثل تو با گریه روزم شب شود
در جهان؛ هم و غمم تنها غم زینب شود

ای بـرازنـده بـرایت نـام زیـبـای عـلـی           ای به دوشت کیسه‌های نان و خرمای علی
نیمه شب تا که مناجات تو می‌گردد بلند           بار دیگر در زمین می‌پـیچد آوای علی
با صحیفه مردگان را جان تازه می‌دهی           جان من قـربان اعجازت مسیحای علی
آمدی بعد از حسین و مجـتبی دیدند باز           بیشتر از آب، گوهـر را به دریای علی
آمـدی بـردنـد دل از آســمـان و مـاه آن           مسجد و محـراب با تو ماه زیـبای علی

با تمـاشـایت مدیـنه یا عـلی سر می‌دهد
بندگی‌ات، سجده‌هایت بوی حیدر می‌دهد

ناصـر دین خـدایی و خـدایت نـاصرت           دستِ فوق دست‌ها، دست قدیر و قادرت
اَینَ زین العالدینِ روز محشر شاهد است           که خدایت تا چه حد می‌خواهد آقا خاطرت
ای امــام و زاده و بـابـا و دامــادِ امــام           عـلم اول آخـر عـالـم به مـشت بـاقـرت
دشمنت قبر تو را می‌خواست بی‌زائر ولی           عـرشیان گـشتـند جای کلّ عالم زائرت
روسیاهی، بهر باطل ماند بعد از کربلا           ناگهان دیدند اهل کوفه حیّ و حاضرت

بعد بابا، تو وجـودت بـود اصلا انـتقـام
هم به جای اکبر و هم جای خود هستی امام

من ز یارب یارب او تا خدا راهی شدم           با صحیفه مست از فیض سحرگاهی شدم
آی مجنون چشم وا کن تازه لیلا را ببین           بی‌سر و سامان و شیدای عجب ماهی شدم
لطف، تنها لطف، تنها لطف، تنها لطف، لطف           آستان بوس و دخیل خوب درگاهی شدن
بیشتر از بچه‌هایش بر غلامش لطف کرد           شکرلله از غـلامان عجـب شـاهی شـدم
یا علی‌بن حسین بن علی روحی فـداک
لایقم کن تا بگـردم، زیـنبیِّ سیـنه چاک

تو حسینِ زینب کبری شدی بعد از حسین           سید و سالار عاشورا شدی بعد از حسین
پیش چشمان تو هجده یوسفت غارت شدند           آه یعـقوب حرم تنها شدی بعد از حسین
بود دستت بـسته اما دشمنت کردی زبون           هم علی گشتی و هم زهرا شدی بعد از حسین
دل شکسته، پیر، خسته، بی‌قرارِ بی‌قرار           از جسارات یهودی‌ها شدی بعد از حسین
گریه می‌کرد آسمان می‌دید وقتی همسفر           با حرامی‌های این دنیا شدی بعد از حسین

در چهل شب جور شد اشک چهل سال تو آه
حرف شام آید وسط، بد می‌شود حال تو آه

ای عـــلــی اوّل از آل عـــلـــی            وارث اِکــرام و اِجــلال عــلـی

پـیـشـتـاز و پـیـشـوای اهـل دین            مظـهـر تـوحـیـد فـخـرُ العارفین

حُـجّــةُ الله و امــامُ الـمَـشـرِقـیـن            سـیّـد سـجّـاد عـلـیّ بن الـحُـسـین

نـور چـشـمِ نـور عـیـنِ فـاطـمه            یــادگــاریِ حُــســیـنِ فــاطــمـه

رونـوشـت زُهــد شــاه لافــتــی            مـــاه دامـــاد امــام مــجــتــبــی

عــرش حـق آئـیـنـۀ سـجّــاده‌ات            سـجـده و ذکر و دعـا دلـداده‌ات

محوِ سعیِ تو صفا و مروه است            تو غلامت مُستجاب‌الدّعوه است

عقل‌ها در باب تو سر در گُم‌اند            نـقـطـه‌ای در آسـمـان چـارُم‌انـد

مـادر تو خاک بوس فـاطمه‌ست            فخرش این بس که عروس فاطمه‌ست

مـادرت نـامـوس شاه کربلاست            خطبه خوان عقد او شیر خداست

شهـربـانـو عـزّت ما مَردُم است            شاهـدُخـت یـزدگِـرد سـوّم است

من ز توصیفش زبانم قاصر است            مادر معصوم قطعاً طاهـره‌ست

مـادری این‌گونه بـابـایی چـنـین            جمع این دو کیست؟ زین العابدین

گر چه از اکبر کمی کوچک‌تری            در حـقـیـقـت تـو عـلـیِ اکـبـری

روح ما را کرده ذکرت صیقلی            یا عـلـیّ بن الحُـسـیـن بن عـلـی

کـوری چـشم نـمـک نـشنـاس‌ها            پیـش مرگـت می‌شوند عـبّاس‌ها

گرچه در دشـت بـلا تب داشتی            عـمّـه‌ای مـانـنـد زیـنب داشـتـی

دم بـه دم داغ مُـکــرّر دیــده‌ای            ذبح هـفـتاد و دو تا سـر دیـده‌ای

بـا چه حـالـی پـیـکـر بـابـات را            جـمـع کـردی در مـیـان بـوریا؟

تو چهـل منـزل اسـارت دیده‌ای            خـیـمۀ در حـال غـارت دیـده‌ای

درد با هر عضو تو درگیر بود            دست و پایت در غُل و زنجیر بود

شــاهــدم دروازه‌هــا، بـازارهـا            کُـشـتـه‌انـد ایـن مـرد را آزارها

آه از آن آتـش که در شــام بــلا            هم سرت را سوخت هم عمّامه را

آه از آن ساعت که در بزم شراب            خیزران می‌خورد بر لب با شتاب

چـوب‌دستی یـزید از پا نـشـست            چون که دندان ثـنایا را شکست

السلام ای حجّـت معـبود زین العـابدین            ای که وصفت سجده بر مسجود زین العابدین
سردرِ عـرش الـهی حک شده اسم شما            وَه که بس والا مـقـامی یا ولـی الاولـیا

سجده‌هایت همچو معراج است سجاد الاُمم            لطف بی‌پـایان تویی ای مالک کل نِعَـم
بی‌نظیری در میان مردمان خاص و عام            سایه‌ات باشد که باشد بر سرِ ما مستدام
نورُ عَینی یا علی ابن الحسین ابن علی            پر زده مرغ دلـم تا مرقدت، شهر نـبی
یا اباالباقر دعایی کن که تسکین بر غم است            یاد و نامت بر تمام دردهایم مرهم است
آشکار از غیب گـشتی نازنین بی‌قـرین            رهنمای مسلـمین و ساکن عـرش برین
ارث بردی عصمت از زهرا و غیرت از علی            قلّـۀ کـوه شهـامت، رحـمت حـیّ جـلـی
مادر خوبت بُوَد شهـبانوی روی زمین            عـالـم کـلّ حـقـائـق، قـبـلـۀ اهـل یـقـیـن
حجت الله علی الخلـقی و فخـر مؤمنین            شـمع تـالار امـامت، حـامی دین مـبـین
اشرف ایجاد هستی جان و روح ما تویی            چارمیـن نـور هـدایت عـابد یکـتا تویی
خلق کردی یک صحیفه که تمامش خواندنی است            هر دعا و هر مناجاتش، کلامش خواندنی است
ای عـلیِّ اول ارباب، ای خـورشید علم            الگوی صبر و رشادت، مظهر ایثار و حلم
جلوه قـرآن و عـترت، ای سفـیر کربلا            مهر و امضا کن همین جمعه، ظهور عشق را

ای زینت تـسبـیح و دعا زمزمه‌هایت            در حـیـرتم آخـر بـنـویـسم چه بـرایت

اعجاز کلام تو مزامـیر صحیفه است            جوشیده زبور از دل قـرآن به دعایت

در پرده عشاق تو یک گوشه نشسته است            صد حنجره داوود در آغوش صدایت

از بس که ملک دور وبرت پر زده گشته است            پیـراهن افـلاک پُـر از عـطر عـبایت

تنها نه فقط آینه در وصف تو حیران            باشـد حـجـرالاسـود الـکـن به ثـنـایت

من کـمتر از آنـم که به پای تو بیـفـتم            عـالـم شـده سـجـاده افـتـاده بـه پـایـت

طنین «آیۀ تطهـیر» در صدایش بود            مـدیـنـه تـشـنـۀ تـکـرار ربّـنـایش بود

صحیفه‌ای که سراسر شعور و شیدایی‌ست            حدیث سلـسـله گـیـسوی آشـنایش بود

گرفته بود صبـورانه صبر را در بر            همیشه آینه مجـذوب سجـده‌هایش بود

حدیث تشنگی و آب را مپـرس از او            که عـهـدنـامۀ عُـشّـاق کربـلایش بود

اگر چه آب روان بود مَـهـر مادر او            چه شد که آینه‌گردان غصه‌هایش بود

چگونه لب بگشاید به یک تبـسم سبز            کسی که حادثه‌ای سرخ پابه‌پایش بود

ای خـالـق راز و نـیـاز عــاشـقـانـه            در پیـشگـاه عـشق مـخـلـوقی یگـانه

ای آسمان پیشانی‌ات، ای ابر ای کوه            سـجــادۀ تـو دشـت‌هـای بـی‌کــرانـه

دارنـد در دسـتـانِ هـنـگـامِ قـنـوتـت            گـنجـشک‌هـای بی‌شـمـاری آشـیـانه

تسـبـیح می‌گـویی تمام خـلـوت شب            با رودهـا با اشـک‌هـایت دانـه دانـه

فرزند زمزم! کـیستی، اهل کجایی؟            در چشم‌هایت داری از کـوثر نشانه

فریاد عاشـوراست موج پرچمی که            وادی به وادی می‌بری بر روی شانه

وقـتی که در حـال مـرور کـربلایی            عـالم سـراسـر می‌شـود پـروانه‌خانه

این بیت آخر با خودش دارد درودی            بر مـادرت، آن شـهـربانـوی زمانـه

ناگهان پر می‌کشی دریا به دریا می‌روی            آه ای ابـر کـرامت تا کجاها می‌روی...

برنمی‌داری سرت را از بهشت سجده‌گاه            کس نمی‌داند که هستی یا ز دنیا می‌روی

آن‌چنان لبریزی از شور مناجات و دعا            کز حضیض خاک تا اوج تماشا می‌روی

یک صحیفه نور می‌نوشد دلم تا با توأم            من دلم می‌گیرد از این لحظه‌ها تا می‌روی

صبر کن ای چشم بیدار تماشا لحظه‌ای            آه، ما را هم ببر با خویش هرجا می‌روی

قبل از تو عشق جرأت پیدا شدن نداشت            اصلاً قنوت راه به تقوی شدن نداشت

هرگز نـماز خلـق تمـاشا شدن نداشت            قـرآن بی‌کـلام تو مـعـنا شـدن نـداشت

با تو دوباره طلعـت کـوثر طلوع کرد

آئـیـنـۀ عـبـادت حــیــدر طـلـوع کـرد

ای مـقــتـدای گـریـۀ شـب زنـده‌دارهـا            دسـتت امـیـد سـفـرۀ  هـر چـه نـدارها

داریـم از صـحـیـفـۀ تو سـایـه سـارهـا            یـادت نجـات بخـش هـزاران هـزارها

ای ابـرهـا مـطـیـع دعــای غـلامـتـان

باران چه قـابل است به پای غلامـتان

دنیا هـنـوز مثل تو عـابـد نـدیـده است            جبـریل بال زیر قـدومت کـشیده است

با گریه‌هات نبض عبادت تـپـیده است            شیطان امید واهی‌اش از تو بریده است

ای خط به خط کتاب تو تفـسیر بندگی

جاری ست با تو عـطر مزامـیر بندگی

دریـایـی و اسـیـر تـلاطـم نـمـی‌شـوی            جز کوه سر به مهـر تجـسّم نمی‌شوی

با خط کـفـر مست تـفـاهـم نـمی‌شـوی            جز در قـنوت نیمه شبت گم نمی‌شوی

پـیـشـانی بـلـنـد تو سـجـاد بـوده اسـت

نـامت همیـشه زینت عـبّاد بـوده است

عـرفان نسـیـم صبح ابوحـمـزه‌های تو            لبـیـک مـی‌رسـیـد بـه هـر ربـنـای تـو

داوود جـان گرفـتـه ز لحـن دعـای تو            یک روز شاه می‌شـود آخـر گـدای تو

حرف گدایی است ببـین دست خالی‌ام

این اشک‌های شوقم و این خسته حالی‌ام

ای عشق بی‌حرم حرمت چشم‌های ما            خـاک بـقــیـع نـاب‌تـریـن تـوتـیـای مـا

بارانی است نـذر تو حال و هـوای ما            از غم ترک ترک شده بغض صدای ما

هر جا که صحبت از حرمت شد دلم شکست

تا حرف غربت از حرمت شد دلم شکست

معـراج چشم عـاشـق ما جـنّت البـقـیع            تا بـوده بـوده قـبـله‌نـما جـنّـت الـبـقـیع

یک شعبه‌ای ز عرش خدا جنّت البقیع            سـایـه نـشـین کـربـبـلا جـنّـت البـقـیـع

غم در گلوی شیعه صریح است در بقیع

سنگ مزار جای ضریح است در بقیع

جز تو که در مـقـابل شعـله امـام شد؟            در فصل خون مسافر تکـفیر شام شد؟

بر روی نـیـزه شـاهـد مـاه تـمـام شـد؟            چل سال اشک و ماتـم تو مـسـتدام شد

چل سال اشک ریخته با روضه‌های آب

چـل سـال یاد تـشـنـگی کـودک ربـاب

شاعر به حیرت است تو را دید یا شنید            گفت از الست و قافـیه قالـو بلی شنـید
صبح از مدینه خواند و شب از کربلا شنید            از یـار آشــنـا ســخـن آشـنــا شــنــیــد

چشم تو بود روز ازل غـمزه ساز شد
نورت ظهور کرد و ابوحمزه ساز شد

دست تو ربـنـای قـنـوت اجـابت اسـت            سـجـادۀ تـو قـبـلـۀ اهـل عـبـادت اسـت
اشکـت نـزول آیۀ بـاران رحمت است            لبهای تو صحیفۀ عرفان و حکمت است

هرکس کلاس درس تو را مستعد شده‌ست
پای دعای خمسه عشر مجتهد شده‌ست

از بس به نام مادر تو ماه و سال ماست            آغشته با دعـای تو رزق حلال ماست
شد مادرت عروس علی، خوش بحال ماست            ایرانی است مادر تو، این مدال ماست

ما را علی غلام حسینش خـطاب کرد
از ما عروس فـاطـمه را انـتخاب کرد

در شام، غیرِ بغض تو در سینه‌ها نبود            مسـجـد مـحـلِّ رویـش آئـیـنـه‌ها نـبـود
جز بـوسـۀ مـعـاویه بر پـیـنـه‌ها نـبـود            منـبر که جای بـازی بـوزیـنـه‌ها نـبود

منبر برای حـج تو میـقـات عـشق بود
حق با علی ست، خطبه‌ات اثبات عشق بود

از عـنایـاتِ خـدا دریـایِ احسان می‌شود            آنکه مـانـند عـلـی، آقـایِ دوران می‌شود

نـامِ زیـبـایش عـلـی فـخـریّـۀ سـجّـاده‌هـا            از مناجـاتش خـدا در دل نمایان می‌شود

آنـقـدر آقـاست این چـارم ولّـیِ شیـعـیـان            در اسارت هم مددجویِ فقـیران می‌شود

هر گـدایی که زند چـنگِ تـوسّل دامنـش            بی‌برو برگرد یک روزی سلیمان می‌شود

کافـرِ مُلـحد نـشـیند گر به پایِ صحـبتش            با دمِ عـیسایی‌اش در دم مسلمان می‌شود

چه مقـام و مدحتی بالاتر از این گـفته‌ها            این علی نائب به سالارِ شهیدان می‌شود

در کـنـارِ عـمّـه‌اش زینب به شامـاتِ بلا            می‌زند بر کاخِ ظلم و مثلِ طوفان می‌شود

صحبت از آب و‌عطش در محضرش هرگز نکن            چونکه چشمانِ قشنگش مثلِ باران می‌شود

رهـبـر آزادگـان آقـا سـلامت می‌کـنیم            سیدِ سجـاد درکِ این پـیـامت می‌کـنیم

ما تـأسّی بر تو و راه امـامت می‌کـنیم            تا قـیامت اقـتدا بر این قـیامت می‌کنیم

درسهایی که گرفتیم از صحیفه یک کلام

شیعه یعنی گاه شمشیرش به کف، گه در نیام

شیـعه یعنی ذوالفـقـار آخته در انقلاب            شیعه یعنی عـاشق دلباخته بر بوتراب

شیعه یعنی سوی میدان تاخته تا فتحِ ناب            شیعه یعنی روحِ خود را ساخته پای رکاب

شیعه قرآن را قرائت با ولایت می‌کند

کِی ز اوراقِ سرِ نیزه حـمایت می‌کند

ای سِلاح مُحکمت، حال بکای حضرتت            شیعه باید درس گیرد از دعای حضرتت

شد شکستِ دشمنان با گریه‌های حضرتت            می‌کند این اشک ما را آشنای حضرتت

انقلاب اشک را رهبر علی بن الحسین

تا ابد اسـلام را یـاور عـلی بن الحسین

ای زبـور آل احـمد لاله‌هـای دست تو            ای دعـاهای گرفـتاران عـالم مست تو

ای تمام هشت دلبندِ حسین پیـوست تو            وی تـمام دین و آئینِ بـشر پا بست تو

عرشِ رحمان ایستاده با دعایت روی پا

آسـمان هم ایـسـتاده با ولایت روی پـا

کیستی ای آفـریـنش عـاشق تکـریم تو            کیستی ای شرع و قانونِ خدا تسلیم تو

کیستی ای کعبه، صبح و شام در تعظیم تو            کـیستی ای جانِ جمله أولیاء تـقـدیم تو

بی‌تو خِلقت روی پای خویش کِی می‌ایستد

بی‌تو عالم از برای خویش کِی می‌ایستد

ما که ابـعـادِ سـجـایای تو را نشناختیم            گـنـج های زیر پاهـای تو را نشناخـتیم

ما که أسرار مصلای تو را نشناخـتیم            پـاسـخ حـلِ مـعـمـای تو را نشناخـتـیم

گر نـبودی تو، قـیامِ کـربـلا باقی نبود

روضه‌های کشته‌های نیـنوا باقی نبود

آری آری این تو هـستی آشنای کربلا            یـادگار اهـل بیت و خـیـمه‌های کـربلا

با تو بر پا ماند اصلا ماجـرای کربلا            روز و شب ماندی حزین و مبتلای کربلا

تا قیامت بسته بود این راه اگر راهت نبود

کربلا در کربلا می ماند اگر آهت نبود

آه از درد و بـلایت یا امـام الساجـدین            اشکـهـا إهـدا برایت یا امام الساجـدین

سر نهاده پیـش پایت یا امام الساجدین            جان دهیم از غصه‌هایت یا امام الساجدین

کربلا تا شام را، تا پای جان پیموده‌ای

راه را در زیر زنجیرِ گِران پیموده‌ای

عمه‌ها را دیده‌ای در زیر زنجیر گِران            کشته‌ها را دیده‌ای عریان و بی سر ناگهان

رأس ها را دیده‌ای بر روی نیزه خون چکان            کودکان را دیده‌ای با گریه سرگردان، دَوان

با اسیران گه به رندان، گه به ویران رفته‌ای

گه میان مجلسِ دشمن پریشان رفته‌ای

مجلس نامحرمان کار شما دشوار بود            با وجود اینکه احـوال شما بیـمـار بود

خـطبه‌های آتـشـینت، تیـر بر کفار بود            دیـدۀ رأس بـریـده نـاظـرِ أغــیـار بود

وای از آندم که دیدی درد و غم بسیار شد

با کنیزک خواندنِ خواهر، نگاهت تار شد

در دعـاهای صحـیفه، لابـلای گریه‌ها            گـفـته‌ای از ماجـرای دردناکِ خـنده‌ها

گفته‌ای از روضه‌ها و گفته‌ای از نوحه‌ها            گـفـتـه‌ای از آستـین پـارۀ این عـمـه‌ها

وای از بی‌حرمتی، ای وای از بی‌یاوری

وای از خیره سرانِ لشگری و کشوری

وای از بزم شراب و وای از چشم پُر آب            وای از رأس بریده، وای از قلب کباب

وای از چوب و لب و دندان و احوالِ خراب            وای از حال رقیه، وای از حال رباب

از نواهای رقیه، ریخت آن مجلس بهم

از تقلّای ربابه، ریخت آن مجلس بهم

در آن نگاه عطش دیده روضه جریان داشت           تمام عمر اگر گریه گریه باران داشت

گـرفـت جـان تو را ذرّه ذرّه عـاشـورا           که لحظه‌لحظۀ آن روز در دلت جان داشت

چه سنگها سرت از دست نانجیبان خورد           چه زخم‌ها دلت از شام نامسلمان داشت

اسیر بودی و از خـطـبۀ تو می‌تـرسید           به روشنای کلامت یـزید اذعان داشت

و بر امامت تو سنـگ هم شهـادت داد           به قبله بودن تو کعـبه نیز ایمان داشت

تو را زمـانه نـفهـمید و خواند بیمارت           و پشت این کلمه عجز خویش پنهان داشت